*;';پروازتاپروانگی;';*

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم.

در نهانخانه ي جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد

يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پر گشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم.

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشاي نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ي ماه فر ريخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب وصحرا و گل وسنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد تو به من گفتي:

از اين عشق حذر كن!

لحظه اي چند بر اين آب نظر كن

آب آيينه ي عشق گذران است.

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است

باش فردا كه دلت با دگران است!

تا فراموش كني چندي از اين شهر سفركن!

با تو گفتم:حذر از عشق!؟_ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم

نتوانم!

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدي من نه رميدم نه گسستم...

باز گفتم كه تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم نتوانم!

اشكي از شاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله ي تلخي زد و بگريخت...

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد

يادم آيد كه دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم.

نه گسستم نه رميدم.

رفت در ظلمت غم آن شب و شب هاي دگر هم

نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم

نكني ديگر از آن كوچه گذر هم...

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم!